Jak wygląda praktyczna ocena ryzyka na drogach wewnętrznych? Przykłady z hali i z drogi zewnętrznej.

Sekura Medio Krzysztof Dudziak

Jeśli zarządzasz ruchem w parku logistycznym albo odpowiadasz za bezpieczeństwo transportu wewnętrznego – ten artykuł jest o Twojej codzienności. Może nie zawsze masz czas, by zająć się oceną ryzyka, może temat odkładasz, bo „nie było wypadku”. Ale właśnie wtedy warto się zatrzymać i sprawdzić, jak naprawdę funkcjonują Twoje drogi – i czy nadal są bezpieczne.

Czy to wszystko działa… naprawdę?

Zacznijmy od kilku prostych pytań, które możesz sobie zadać:

  • Czy oznakowanie w Twoim parku jest logiczne i aktualne?
  • Czy piesi mogą bezpiecznie przejść między halami – nawet wtedy, gdy ktoś zaparkuje „na chwilę” w zatoce manewrowej?
  • Czy operatorzy wózków mają szansę cokolwiek zobaczyć przy wyjeździe z hali?

Brzmi znajomo? Nie jesteś sam. W wielu firmach te tematy są „czekające”.

Ocena ryzyka – nie papier, tylko realna mapa sytuacji

Dobrze przeprowadzona ocena ryzyka to nie tylko formalność. To przede wszystkim narzędzie do zarządzania rzeczywistością, która bywa bardziej dynamiczna niż schemat w AutoCADzie.

Dzięki ocenie ryzyka możesz:

  • zidentyfikować miejsca kolizyjne,
  • zrozumieć, jak naprawdę poruszają się użytkownicy,
  • zaplanować zmiany, które mają sens – nie „na oko”, tylko na podstawie danych,
  • przygotować Zasady ruchu i Instrukcję Bezpieczeństwa Prac Transportowych, które odpowiadają warunkom w terenie.

PRZYKŁAD 1: Droga zewnętrzna między halami

Wyobraź sobie odcinek drogi między halą A a halą B. To klasyczne miejsce, gdzie przecinają się drogi:

  • ciężarówek dojeżdżających do ramp,
  • wózków widłowych jadących z ładunkiem,
  • pieszych – czasem z dokumentami, czasem w kurtce hi-vis, czasem w kamizelce albo bez,
  • pojazdów osobowych służbowych, Klientów i pracowników.

W praktyce?

  • Pojazd transportowy parkuje przy zatoce, zasłaniając widoczność.
  • Pieszy skraca sobie drogę – przecież „tu nikt nie jeździ”.
  • Wózek jedzie „jak zwykle”, czyli bez wyznaczonej trasy.
  • Osobówka jedzie w kierunku biura obsługi pomiędzy wózkami i „dostawczakami”.

Ocena ryzyka pozwala spojrzeć na to miejsce obiektywnie. Szacuje się między innymi:

  • natężenie ruchu,
  • szerokość drogi,
  • widoczność,
  • typy manewrów,
  • i interakcje między użytkownikami.

Na tych i innych wskaźników wyliczany jest współczynnik ryzyka R, który mówi wprost: czy to miejsce jest niskiego, średniego czy wysokiego ryzyka – i co trzeba zmienić, jakie są priorytety.

PRZYKŁAD 2: Trasa transportowa wewnątrz hali

Teraz wejdźmy do hali. Z zewnątrz wydaje się bezpieczniej – jest ciszej, mniej pojazdów, wolniejszy ruch. Ale czy na pewno?

  • Wózek wyjeżdża zza regału z ładunkiem – czasem tyłem.
  • Pracownik idzie z terminalem do kompletacji.
  • Ciągi piesze są częściowo starte, oznaczenie nieczytelne, lustra przesunięte lub ich nie ma.
  • Surowce i produkty leżą na każdym wolnym miejscu.

Tu ryzyko bierze się z braku miejsca, niskiej widoczności i dużej liczby interakcji. Analizujemy tutaj między innymi:

  • układ regałów i ciągów pieszych,
  • sposób jazdy (przód/tył),
  • rodzaje ładunków,
  • odległości między użytkownikami,
  • sposób magazynowania i komisjonowania,
  • utarte zasady przemieszczania się pieszych i transportu ładunków na „paleciakach”.

Efekt? Wskazanie punktów kolizyjnych i konkretnych działań, takich jak:

  • reorganizacja tras,
  • wskazanie miejsc kolizyjnych, miejsc niebezpiecznych,
  • ustawienie luster lub progów, zmiana oznakowania lub jego uzupełnienie,
  • no i jakie kolory użyć – gdzie białe, a gdzie żółte, żółto – czarne,
  • ograniczenie prędkości,
  • zmiana geometrii drogi.
Przejdź do oferty Skontaktuj się z nami

Co zyskujesz jako zarządca, a co jako najemca?

Bez względu na to, czy jesteś zarządcą parku, czy najemcą hali, ocena ryzyka działa na Twoją korzyść.

Dla zarządcy:

  • to dowód, że infrastruktura działa w realiach, a nie tylko na papierze,
  • narzędzie do kontrolowania zgodności z przepisami,
  • sposób, by egzekwować zasady od najemców.

Dla najemcy:

  • jasna informacja, jak poruszać się po drogach wspólnych,
  • baza do stworzenia własnej oceny ryzyka,
  • możliwość aktualizacji IBPT i lepszej organizacji pracy operatorów.

Wspólne drogi = wspólna odpowiedzialność

Pamiętaj – to nie są „czyjeś” drogi. To są wspólne drogi. Zarządca odpowiada za infrastrukturę i ogólne zasady. Najemca – za organizację pracy i zachowania swoich ludzi.

Dlatego ocena ryzyka powinna być wspólna i spójna. Tylko wtedy organizacja ruchu ma sens i rzeczywiście chroni ludzi.

Jak wygląda proces oceny ryzyka w praktyce?

  1. Wizja lokalna – obserwujemy rzeczywiste zachowania uczestników.
  2. Pomiar wskaźników – natężenie ruchu, typy pojazdów, widoczność, interakcje.
  3. Model ryzyka – dane zebrane w formule pozwalają obliczyć wskaźnik R.
  4. Rekomendacje – raport z konkretnymi propozycjami zmian w organizacji ruchu, oznakowaniu, naprawach lub ograniczeniach.

To nie jest „raport do szuflady”. To plan działania – realny, dostosowany do Twojego obiektu, dający konkretne efekty.

Podsumowanie: Ocena ryzyka to inwestycja – nie obowiązek

Dobra wiadomość? Nie musisz być ekspertem od przepisów czy systemów transportowych. Wystarczy, że zaczniesz od jednego pytania: Czy wiem, gdzie w moim obiekcie są punkty ryzyka – i co z nimi robię?

Reszta to proces – który możesz przeprowadzić sam, z zespołem, albo z pomocą zewnętrzną. Bo bezpieczeństwo nie zaczyna się od przepisów – zaczyna się od zrozumienia rzeczywistości.

📌 W następnym artykule opowiemy o kategoriach bezpieczeństwa dróg – jak je ustalamy.

Chcesz wiedzieć więcej albo potrzebujesz wsparcia przy ocenie ryzyka w swoim parku?

Skontaktuj się z nami. Bezpieczna praca zaczyna się dziś.

Przejdź do oferty Skontaktuj się z nami

Podobne wpisy