PRACA NA WYSOKOŚCI

Z pracą na wysokości spotykamy się wówczas gdy pracujemy na powierzchni znajdującej się na wysokości co najmniej 1,0 m nad poziomem podłogi lub ziemi. Istotne jest tu określenie wskazujące punkty odniesienia, od których mierzymy odległość 1,0 m. Są nimi „podłoga” lub „ziemia”. Punkty odniesienia dają osobom oceniającym zagrożenia możliwość ustalenia czy praca zalicza się do pracy na wysokości czy też nie. Nie ma tu znaczenia czy strefa pracy znajduje się poniżej poziomu gruntu, ale to czy powierzchnia na której pracujemy jest nad ustalonym punktem odniesienia. Dobrym przykładem pracy poniżej poziomu gruntu może być praca w zbiorniku podziemnym. Roboty budowlane, remontowe czy konserwacyjne elementów zbiornika mogą być wykonywane przy użyciu drabin, rusztowań lub innych systemów pozwalających na wykonanie prac przy elementach powyżej dna zbiornika („podłogi”). Dla tego przykładu dno zbiornika należy traktować jako punkt odniesienia, który umożliwia ocenić czy wykonywana praca będzie zaliczana do pracy na wysokości.

Gdy już ustalimy, że mamy do czynienia z pracą na wysokości, oceniamy zagrożenia oraz ustalamy rodzaj środków ochrony przed upadkiem z wysokości jakie należy dostarczyć pracownikowi do bezpiecznego wykonania pracy.

Pośród dostępnych przepisów wykonawczych jest kilka, które usprawniają proces oceny zagrożeń i doboru środków ochronnych, są to między innymi: